Ομιλίες

Ο Κωνσταντίνος Ζέρβας μεταξύ των ομιλητών για την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Προέδρου της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε. Καθ. Γιάννη Α. Μυλόπουλου με τίτλο «Τα… Αν της Ανάπτυξης» που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα Τελετών του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και διοργανώθηκε από το Σύλλογο Αποφοίτων του σχολείου και τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη.

"...Με τον Γιάννη γνωριζόμαστε πάνω από 30 χρόνια μας συνδέουν σε μεγάλο βαθμό και κοινές πορείες, κοινοί προβληματισμοί, ο κοινός έρωτας για την πόλη και για όσα συμβαίνουν εδώ. Μας φιλοξενεί σήμερα το σχολείο μας το σχολείο από το οποίο και οι δύο αποφοιτήσαμε..." "Το βιβλίο είναι ένα εξαιρετικό αφήγημα», τόνισε και επισήμανε πως εκφράζει «πολύ εμπεριστατωμένα» τις απόψεις του Γιάννη Μυλόπουλου ο οποίος «πέρα από ένας ακτιβιστής της πόλης είναι ένας μηχανικός, ένας επιστήμονας και τεκμηριώνει το θέμα του περιβάλλοντος για το οποίο και εγώ έχω μία ιδιαίτερη αγωνία και ανησυχία».

«Δεν το θεωρώ απαραίτητο να συμφωνούμε όλοι σε όλα και εκείνο στο οποίο σίγουρα συμφωνούμε είναι ότι θέλουμε μία χώρα, μία Ευρώπη, ένα περιβάλλον, ένα κόσμο, ένα πλανήτη πολύ καλύτερο για όλους μας»... Σήμερα εκτίμησε ο κ. Ζέρβας «καλούμαστε εμείς ακόμα και στη δύσκολη αυτή περίοδο να τα ανατάξουμε, να τα φέρουμε σε καλύτερο σημείο, μεμψιμοιρούμε συνήθως αλλά η γενιά μας αυτό τον πόλεμο έχει, θα παλέψουμε. θα πολεμήσουμε και ελπίζω να τα καταφέρουμε».

Δείτε αναλυτικό ρεπορτάζ:

http://www.stokokkino.gr/article/1000000000036039/G-Mulopoulos-Uparxei-i-elpida-mias-autodunamis-kai-dikaiis-anaptuksis

Ολόκληρη η παρουσίαση του Κωνσταντίνου Ζέρβα

Κωνσταντίνος Ζέρβας: Σκέψεις και προβληματισμοί

«Τελικά ποια είναι η διέξοδος στους ενοφιλελευθερους μονόδρομους;»

Γνώρισα τον Γιάννη Μυλόπουλο στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Περήφανοι απόφοιτοι του Πειραματικού Σχολείου του Α.Π.Θ., που μας ένωνε η χαρά της γνώσης κι επιτυχίας, μέσω της αξιοκρατίας και της ευγενούς άμιλλας και κυρίως η αριστεία, όρος που ταλαιπωρείται τον τελευταίο καιρό, κυρίως από αυτούς που ουδέποτε τη βίωσαν! Βρεθήκαμε σε πολλές κοινές προσπάθειες και αγώνες στην κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού, της δράσης και της δημιουργίας αλλά κυρίως της αγάπης μας για την πόλη. Συνεργαστήκαμε για τον πολιτισμό όταν υπογράφηκε η συμφωνία μεταξύ ΚΟΘ και Α.ΠΘ. όπου η ορχήστρα είχε ένα σταθερό χώρο συναυλιών και οι φοιτητές του ΑΠΘ το δικαίωμα να παρακολουθούν δωρεάν όλες τις συναυλίες. Στη συνέχεια με συνάντησε ως μέλος του ΔΣ της Αττικό Μετρό Α.Ε. Ενός έργου που αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον της πόλης όπου η τοποθέτηση ενός θεσσαλονικιού στη θέση του προέδρου της Αττικό Μετρό Α.Ε.  είναι επίσης ελπιδοφόρα μια και μπορεί να αφουγκράζεται σε καθημερινή βάση τα προβλήματα του έργου αλλά και της πόλης. Ηταν Νοέμβριος του 1989 όταν έπεσε το τοίχος του Βερολίνου. Από εκείνη τη μέρα τίποτε δε θα ήταν ίδιο ούτε για την Ελλάδα, τα Βαλκάνια, την Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον κόσμο. Η παγκοσμιοποίηση έχει ήδη ξεκινήσει – αν και σαν όρος υπάρχει από το 1944 – και δεν περιορίστηκε μόνο στις οικονομικές συναλλαγές και τις διεθνείς αγορές αλλά φαινόμενα παγκοσμιοποίησης άρχισαν να καταγράφονται σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής, όπως στη σφαίρα δράσης του πολιτισμού καθώς και στη πολιτική. Η Ευρώπη εξελισσόταν ταχύτατα και Σύντομα ήρθε «η Συνθήκη του Μάαστριχτ, γνωστή ως Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση, που υπογράφτηκε στις 7 Φεβρουαρίου του 1992. Η συνθήκη αυτή θεωρείται η σημαντικότερη και ιστορικότερη συνθήκη της Ευρωπαϊκής ηπείρου και η δεύτερη σε παγκόσμια κλίμακα μετά εκείνης της ίδρυσης του ΟΗΕ. Ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ στην παγκόσμια ιστορία παρόμοια συνθήκη με τόσο πλούσιο οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό περιεχόμενο, που να διατηρούσε ταυτόχρονα και το “ισότιμο” των συμμετεχόντων κρατών. Το πρόβλημα όμως που υπήρξε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι πως δεν πρόβλεπε ποινές στις χώρες που δεν την εφάρμοζαν – δηλαδή στηριζόταν στο ότι οι χώρες που την υπέγραψαν θα την εφάρμοζαν (αφού την υπέγραψαν). Αλλά σχεδόν καμιά χώρα δεν την εφάρμοσε.  Να θυμίσουμε πως δύο από τους βασικούς κανόνες του Μάαστριχτ ήταν το ετήσιο έλλειμμα να μη ξεπερνά το 3% του ΑΕΠ και το χρέος να μη ξεπερνά το 60% του ΑΕΠ. Η πρώτη ευρεία τροποποίηση υπογράφηκε στο Άμστερνταμ το 1997. Την ίδια χρονιά το ενιαίο νόμισμα της Ένωσης, το ευρώ, αντικατέστησε για πρώτη φορά τα εθνικά νομίσματα, σε λογιστική μορφή, σε έντεκα κράτη μέλη, τη λεγόμενη Ευρωζώνη. Το 2001 προσχώρησε σε αυτήν και η Ελλάδα, ενώ το 2002 το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα κυκλοφόρησε και σε φυσική μορφή σε ολόκληρη την Ευρωζώνη. Με την εφαρμογή της τροποποιητικής Συνθήκης της Νίκαιας την 1η Φεβρουαρίου 2003, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την εύρυθμη λειτουργία των θεσμικών οργάνων της Ένωσης λόγω της επικείμενης διεύρυνσης της σε 25 κράτη-μέλη, τη μεγαλύτερη διεύρυνση στην ιστορία της. Έτσι, την 1η Μαΐου 2004 δέκα νέες χώρες προσχώρησαν στην ΕΕ, οκτώ εκ των οποίων της Ανατολικής Ευρώπης : Εσθονία, Κύπρος, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία, Σλοβενία και Τσεχία. Στις 29 Οκτωβρίου 2004 υπογράφηκε στη Ρώμη η Συνθήκη για τη θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης, που φιλοδοξούσε να αντικαταστήσει όλο το θεσμικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων με μία απλούστερη και συνεκτικότερη δομή, δίνοντας στη νέα Ευρωπαϊκή Ένωση διευρυμένες αρμοδιότητες. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε και την πρώτη μεγάλη ήττα της προσπάθειας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης Η συνθήκη δεν τέθηκε ποτέ σε ισχύ καθώς περιείχε πολλά αμφιλεγόμενα εδάφια, καθώς η επικύρωσή της απορρίφθηκε το 2005 από το γαλλικό και ολλανδικό λαό σε αντίστοιχα δημοψηφίσματα. Μετά την εγκατάλειψη του "Συντάγματος της Ευρώπης", συμφωνήθηκε αφενός να διασωθούν και αφετέρου να τροποποιηθούν ορισμένα τμήματά του, έτσι ώστε μια νέα συνθήκη να τροποποιήσει τις ήδη υπάρχουσες, όπως παραδοσιακά μέχρι τότε συνηθιζόταν, χωρίς να τις αντικαταστήσει. Έτσι, υπογράφηκε η Συνθήκη της Λισαβόνας (13.12.2007), η οποία τέθηκε σε ισχύ την 1η Δεκεμβρίου 2009. Η συνθήκη αυτή τροποποίησε ολόκληρη τη δομή της Ένωσης, συγχωνεύοντας πλήρως τους Τρεις Πυλώνες της σε μια ενιαία νομική οντότητα. Επίσης, θέσπισε επίσημα πια τον θεσμό του μόνιμου Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου με θητεία 2,5 ετών, ενώ έδωσε αυξημένες αρμοδιότητες στον Ύπατο Εκπρόσωπο της Ένωσης. Αποτέλεσμα ολων αυτών των αλλαγών και των συνθηκών ήταν να δημιουργηθεί ένα τεράστιο γραφειοκρατικό μόρφωμα με πολύπλοκους και δυσκίνητους θεσμούς και προέδρους που δύσκολα κάποιος μπορεί να καταλάβει το ρόλο τους και να οριοθετήσει τις αρμοδιότητές τους. Σήμερα βρισκόμαστε στη φάση εκείνη που λόγω αντικειμενικών αναγκών χρηματοδότησης των εξωφρενικών ελλειμμάτων και τις έλλειψης πηγών δανεισμού από την ελεύθερη παγκόσμια αγορά, οι προϋπολογισμοί των κρατών της Ευρώπης και η εκτέλεσή τους οφείλουν  να στηρίζονται κυρίως στις δικές τους δυνάμεις. Κι αυτή είναι η πραγματική σύγχρονη ανάπτυξη μέσα στην παγκοσμιοποίηση. Ορισμένοι προσέλαβαν την ΟΝΕ ως ένα μεγάλο βήμα προς την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης όμως αγνοήθηκε πλήρως η άποψη ότι η ΟΝΕ δεν είναι βιώσιμη μεταξύ ετερογενών χωρών, που δεν μπορούν να σχηματίσουν έναν βέλτιστο νομισματικό χώρο όπως και η άποψη  ότι η νομισματική ένωση δεν θα ήταν βιώσιμη χωρίς την κοινή οικονομική διακυβέρνηση και την πολιτική ένωση.  Η δημιουργία της ΟΝΕ και η ένταξη σε αυτήν χωρών με αδύνατες οικονομικές διαρθρώσεις, χαμηλή ανταγωνιστικότητα και δύσκαμπτα οικονομικά και κοινωνικά συστήματα ήταν μια στρατηγική πολιτική απόφαση. Αυτή όμως η κατάσταση τροφοδοτεί το ευρωπαϊκό αναπτυξιακό αδιέξοδο, γιατί αναπαράγει τις ανισότητες μεταξύ των κρατών μελών και οι χώρες της ευρωζώνης καλούνται να πειθαρχήσουν και υποστηρίξουν το ευρώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα κράτη μέλη δεν διαθέτουν περιθώρια επιλογών. Οι αντιλήψεις για την ανάπτυξη της Ευρώπης έχουν αφετηρία τη δημοσιονομική σταθερότητα και τη μακροοικονομική ισορροπία που αποτυπώνεται στους δείκτες του Μάαστριχτ, με όλες τις μετέπειτα προσθήκες, τροποποιήσεις και διευκρινήσεις. Αυτό συνιστά αναμφίβολα μια μεγάλη ιδεολογική και πολιτική ήττα της κυβερνητικής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, γιατί δεν μπόρεσε να επιβάλει – μια ολοκληρωμένη εναλλακτική πολιτική: στόχος ιδιαίτερα δύσκολος, εάν λάβουμε υπόψη τις πάγιες εθνικές προτεραιότητες και στρατηγικές, τους διακρατικούς/διακυβερνητικούς συσχετισμούς που κυριαρχούν στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και το φαινόμενο του κυλιόμενου μεγάλου συνασπισμού. Η σχέση του πολίτη με τη σοσιαλδημοκρατία έχει ουσιαστικά διαρραγεί, να μην πω έχει πάρει διαζύγιο. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση βαδίζει με μεγάλες οικονομικές ανισότητες μεταξύ των κρατών μελών, κυρίως όμως της ευρωζώνης που εντοπίζονται στα πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών υπέρ της Γερμανίας και υπέρ των ανταγωνιστικών κρατών μελών με ισχυρή παραγωγική υποδομή και στο κόστος του χρήματος δηλαδή στα επιτόκια με τα οποία δανείζεται μια γερμανική και μία π.χ. ελληνική επιχείρηση. Οι στατιστικοί όροι του Μάαστριχτ που τέθηκαν το 1991 μετατράπηκαν σε οικονομικό δόγμα που αποτελεί σήμερα ένα αυστηρό κανονιστικό πλαίσιο. Για την αντιμετώπιση τέτοιων ανισοτήτων απαιτούνται παρεμβάσεις στον ίδιο τον κοινοτικό προϋπολογισμό, τους μηχανισμούς αναδιανομής του πλεονάσματος, τον πυρήνα του προβλήματος του συνολικού δημόσιου χρέους της ευρωζώνης. Άρα τα προβλήματα δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν μόνο χρηματοοικονομικά, χωρίς παρεμβάσεις στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας και των εθνικών συγκριτικών πλεονεκτημάτων. Στον προβληματισμό για τους μετασχηματισμούς του κάθε κράτους - μέλους προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, κεντρική θέση κατέχει ο μετασχηματισμός του κοινωνικού κράτους. Η κρίση του κοινωνικού κράτους δεν ξεκίνησε με την τελευταία χρηματοοικονομική και δημοσιοοικονομική κρίση αλλά με την πολύ παλαιότερη δημογραφική κρίση μια Ευρώπης που γηράσκει αλλά και μικραίνει πληθυσμιακά. Διαταράσσεται έτσι η ισορροπία των ασφαλιστικών συστημάτων που βασίζεται στη σχέση εργαζομένων και συνταξιούχων. Οποιαδήποτε κρίση στην αγορά εργασίας οδηγεί σε αύξηση ανεργίας και συνεπώς σε μείωση των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων ενώ παράλληλα αυξάνονται οι δαπάνες υποστήριξης των ανέργων. Αυτή η κατάσταση επηρεάζει έντονα τις κοινωνίες των χωρών μελών και τις πολιτικές συμπεριφορές των ευρωπαίων πολιτών. Η Ευρώπη οφείλει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν είναι το κέντρο του κόσμου αλλά υπό συνθήκες παγκοσμιοποίησης αποτελεί μια μεγάλη περιφερειακή οικονομία που καλείται να ανταγωνιστεί τις άλλες περιφερειακές οικονομίες που έχουν τελείως διαφορετικά δημογραφικά και κοινωνικά δεδομένα.   Κάτι επίσης εξαιρετικά σημαντικό είναι το γεγονός ότι Καταστατικός σκοπός της ΕΚΤ (ενός θεσμικά ανεξάρτητου οργάνου) είναι η σταθερότητα των τιμών, δηλ. η αντιπληθωριστική πολιτική και όχι η πλήρης απασχόληση που είναι καταστατικός σκοπός της Ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ Εγινε η περίφημη ΟΝΕ (Οικονομική, Νομισματική Ενωση). Μόνο που, δυστυχώς, σε αυτήν το Ν είναι κεφαλαίο όταν το Ο και το Ε είναι πεζά (μικρά) Πράγματι, αν τα μέλη θέλουν να μετατρέψουν την αρχική τελωνειακή ένωση σε πραγματικά εσωτερική αγορά, θα πρέπει να εξασφαλίσουν, όχι μόνο την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, αλλά και την ελεύθερη κυκλοφορία των μισθωτών εργαζομένων, την ελεύθερη εγκατάσταση των επιχειρήσεων και των ανεξάρτητων επαγγελματιών, την ελεύθερη παροχή υπηρεσιών και την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων. Για να μπορεί η ευρεία εσωτερική αγορά να λειτουργεί ικανοποιητικά χρειάζονται επιπλέον κοινές πολιτικές και, επομένως, ευρείες εκχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας. Δεν έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες μιας εσωτερικής αγοράς, γιατί οι διαφορές των φορολογικών συντελεστών μπορούν να αποτελούν ακόμη εμπόδια στις συναλλαγές και η νομισματική αβεβαιότητα μπορεί να περιορίζει την αλληλοδιείσδυση των χρηματαγορών και την εγκατάσταση των επιχειρήσεων εκεί όπου οι παράγοντες παραγωγής είναι οι πιο ευνοϊκοί για τις δραστηριότητές τους. Η ανάγκη να προχωρήσουν τα κράτη μέλη προς το τελικό στάδιο της ολοκλήρωσης, την πολιτική ένωση, εναρμονίζοντας τις πολιτικές εσωτερικών υποθέσεων και δικαιοσύνης για να προστατεύουν αποτελεσματικά τη δική τους ζώνη ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης, και τις εξωτερικές πολιτικές τους, ώστε ο οικονομικός γίγαντας τον οποίο θα έχουν δημιουργήσει να έχει φωνή που να αντιστοιχεί στο μέγεθός του μέσα στη διεθνή σκηνή Εδώ όμως έχουμε Πολυπολιτισμικότητα των ευρωπαϊκών εθνών και κρατών. Η γλώσσα, η ιστορία, η βαριά παράδοση των ευρωπαϊκών εθνών (συνεπικουρούμενη και από τη μνήμη λυσσαλέων αντιπαραθέσων και πολέμων) είναι η ευλογία αλλά και η κατάρα της Ευρώπης Ο ετήσιος προϋπολογισμός της ΕΕ ανέρχεται σε 145 δισ. ευρώ (στοιχεία του 2015) – ένα σημαντικό ποσό σε απόλυτες τιμές, που όμως αντιστοιχεί μόνον στο 1% του ετήσιου πλούτου που παράγουν οι χώρες της ΕΕ. Ο προϋπολογισμός υπόκειται σε όρια που καθορίζονται από το πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο. Το πλαίσιο αυτό καθορίζει τα μέγιστα ετήσια ποσά που μπορεί να δαπανήσει η ΕΕ σε διάφορους τομείς πολιτικής σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο (συνήθως επτά έτη). Αντίθετα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού εγκρίθηκε από τη  στη Γερουσία των ΗΠΑ με ευρεία πλειοψηφία, το νομοσχέδιο που αφορά μεταξύ άλλων τη χρηματοδότηση των ομοσπονδιακών υπηρεσιών με το ποσό του 1,1 τρισ. δολαρίων για το 2016 και τη μεταρρύθμιση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σε έναν προϋπολογισμό αξίας 4 τρισ. δολ. αποτελεί περίπου το 25% όμως με μεγάλες διαφορές μεταξύ Πολιτειών όπως Καλιφόρνια με Αινταχο και Νέα Υόρκη με Νέο Μεξικό Το πλάνο συμπεριλαμβάνει πρόγραμμα δημοσίων έργων και υποδομών αξίας 478 δισ. δολ., ενώ στοχεύει σε πόρους για την υγεία, την εκπαίδευση και την κοινωνική φροντίδα. Είναι τελικά προφανές ότι η ιδεολογία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει χάσει την ηγεμονία της. Απαιτείται μια ισχυρή ενίσχυση, και ανανέωση της ιστορικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής αφήγησης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που θα τεκμηριώνεται όχι μόνο ευρωπαϊκά αλλά παγκόσμια. Παράλληλα με την οικονομική κρίση συναντάμε και την οικολογική. Είναι το συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης της ανθρωπότητας ισχυρότερο από την ανθρώπινη απληστία? Αναφορά στη θητεία μου στην Αντιδημαρχια Περιβάλλοντος του Δήμου Θεσσαλονίκης Και της υπογραφής από εμένα για λογαριασμό του ΔΘ του Συμφωνο Δημάρχων 2020 20-20-20, δηλ μείωση των ρύπων κατά 20%, χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας κατά 20%, και μείωση ενεργειακής κατανάλωσης κατά 20% έως το 2020 Από το 1800 ως το 2015, ο παγκόσμιος πληθυσμός εκτινάσσεται από τα 910 εκατομμύρια στα 7,3 δισεκατομμύρια. Οι άνθρωποι του μέλλοντος θα πρέπει να μάθουν να αγαπούν τους γείτονές τους, αφού οι τελευταίες προβλέψεις του ΟΗΕ για την αύξηση του πληθυσμού, δείχνουν ότι η Γη θα είναι πιο γεμάτη από όσο προηγουμένως νομίζαμε. Ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι σήμερα περίπου 7,3 δισεκατομμύρια. Ο ΟΗΕ εκτιμά ότι έως το 2050, ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί στα 9,7 δις, ενώ έως το 2100, 11,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα βρίσκονται στην επιφάνεια της Γης. Η γη δεν μπορεί να μας σιτίσει όλους και τελικά ίσως να μην φτάνει ούτε το νερό Παρόλα αυτά ας μην αγνοούμε την πρόοδο που έχει επιτευχθεί. Έχει αυξηθεί το προσδόκιμο όριο ζωής, η τεχνολογία εξελίσσεται ραγδαία παράλληλα με το επίπεδο γνώσης και μόρφωσης ενώ η ενημέρωση είναι πλέον ταχύτατη. Όλα αυτά έχουν άμεσα επηρεάσει την Ποιότητα ζωής Είμαστε έτοιμοι, ιδιαίτερα εμείς οι προνομιούχοι κάτοικοι του Δυτικού Κόσμου, να υποστούμε στο άμεσο μέλλον ουσιαστικές εκπτώσεις στο επίπεδο και την ποιότητα της ζωής μας, όταν μέχρι σήμερα αυτή είχε μια γραμμική βελτίωση? Οσον αφορα την Ελλάδα, τελικά τί ζητούν οι δανειστές και τί εφαρμόζουμε εμείς? Πού απέτυχε ο φιλελευθερισμός  στη χώρα μας και που αποτύχαμε εμείς ως οργανωμένη κρατική οντότητα? Διαχρονικά αλλά κυρίως πρόσφατα? Ποιο μοντέλο ανάπτυξης αναζητούμε; Το αμπέλι, η ελιά, (ο αγροτικός τομέας εν γένει!), το μέλι, το γιαούρτι,  η ναυσιπλοΐα χαρίζουν στη χώρα την απαιτούμενη αυτάρκεια; Περίπτωση Κερκυρας: η οποία προ λίγων δεκαετιών ήταν αυτάρκης από την ενέργεια έως όλα τα γεωργικά προϊόντα που χρειάζεται, ενώ σήμερα εισάγει τα πάντα στηριζόμενη μόνο στα έσοδα από τον τουρισμό. Το κρασί επίσης. Ενα παραδοσιακό προϊόν, που η ιστορία χάνεται στους αιώνες. Σήμερα η εξαγωγή του, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των οινοπαραγωγών τη μεγάλη αγορά των ΗΠΑ παράδειγμα εξαγωγών στις ΗΠΑ παραμένουν εξαιρετικά χαμηλές. Οι πωλήσεις τους κατέχουν μόλις το 0,2% της εκεί αγοράς. Οταν τα αντίστοιχα ιταλικά το 34%! Ούτε οι ομογενείς μας δεν τα γνωρίζουν ή έχουν πρόσβαση σε αυτά. Ενα προϊόν που συνοδεύει τις συνήθειες των Ελλήνων από την αρχή της ιστορίας τους βρίσκεται ακόμη στο βρεφικό του μπουσούλισμα. Πώς να μη συμβαίνει αυτό, καταλήξαμε, όταν δεν υπάρχει γνώση, προβολή και κατανάλωση του εμφιαλωμένου, επώνυμου κρασιού στην ίδια τη χώρα μας. Πώς να εξάγεις κάτι που δεν αναγνωρίζεις και εκτιμάς ο ίδιος;   Όπως σωστά αναφέρει ο Γιάννης στο βιβλίο του, ζώντας στην εποχή της οικονομίας της γνώσης για να έχουμε ένα νέο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης οφείλουμε να επενδύσουμε στην Παιδεία και στη συνέχεια να αξιοποιήσουμε το ανθρώπινο δυναμικό, τα εργαλεία της επιστήμης, την έρευνα και την καινοτομία. Το φαινόμενο του brain drain: Τα χρόνια της κρίσης από το 2009 και μετά έχουν χαθεί στη χώρα 1.000.000 θέσεις εργασίας και μαζί με αυτές η χώρα έγινε φτωχότερη κατά χιλιάδες επιστήμονες που στην πλειοψηφία τους είναι κάτω των 35 ετών. Το φαινόμενο της διαρροής του επιστημονικού προσωπικού το “brain drain” εξελίσσεται σε μια πραγματική μάστιγα. Από το 2009 μέχρι και το 2013 η χώρα έγινε φτωχότερη κατά 230.000 Έλληνες με πτυχία στα χέρια, όνειρα κι ελπίδες και με την απογοήτευση για τη μαμά-πατρίδα που δεν μπόρεσε να τους κρατήσει εγκατέλειψαν τη χώρα. Από το 2007 ως το 2014 10πλασιάστηκε ο αριθμός αυτών που καταθέτουν τα βιογραφικά τους στο Portal της ΕΕ για να βρουν δουλειά. Σήμερα ο αριθμός αυτός υπολογίζεται ότι έχει φτάσει στις 450.000. Οι περισσότεροι από τους επιστήμονες που μεταναστεύουν είναι απόφοιτοι Ιατρικής και Πολυτεχνικών σχολών. Τα κύρια αίτια που οδηγούν τους Έλληνες επιστήμονες  στην αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό είναι η Αναξιοκρατία και η Διαφθορά που επηρεάζει τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, η ανεργία και η οικονομική κρίση. Η περιορισμένη ζήτηση της ελληνικής οικονομίας για πτυχιούχους και η κατάρρευση της  μισθωτής εργασίας συνηγορούν υπέρ της έντασης του φαινομένου του brain drain. Εκείνο δε που είναι ιδιαίτερο λυπηρό είναι ότι αρκετοί δεν θέλουν (20%) ή δε προβλέπουν (30%) ότι θα επιστρέψουν ποτέ στην Ελλάδα. Οι ανεπτυγμένες χώρες τού ευρωπαϊκού βορρά παίρνουν έτοιμους επιστήμονες χωρίς να έχουν ξοδέψει οι ίδιες ούτε ένα ευρώ για τη μόρφωσή τους. Αντίθετα το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δαπανά τεράστια ποσά στην εκπαίδευση τους. Υπολογίζεται ότι η εκπαίδευση ενός γιατρού από τη φοίτησή του σε δημόσιο σχολείο μέχρι και το πτυχίο κοστίζει στο ελληνικό κράτος 147.500 ευρώ, ενώ το κόστος εκπαίδευσης ενός μηχανικού φτάνει τα 102.500 ευρώ. Το 2012 μόνο στην Γερμανία εργάζονται 6000 γιατροί με σπουδές στα ελληνικά πανεπιστήμια ενώ το 2011 μετανάστευσαν στην Γερμανία 12.000 Έλληνες απόφοιτοι πολυτεχνικών σχολών. Ποιο είναι λοιπόν το ζητούμενο? «Αϊνστάιν: ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα με τον ίδιο τρόπο ξανά και ξανά, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα» Μήπως τελικά αυτό κάνουμε? Όλοι μιλούν για τη Νέα Μεταπολίτευση Φοβάμαι πως κάνουμε «Περιδήνηση γύρω από το ίδιο οικονομικό πρότυπο, το ίδιο πολιτικό προσωπικό, τις ίδιες μεθόδους και τις ίδιες πολιτικες που ευθύνονται για την κρίση θα συνεχίζονται αενάως». Με εναλλασσόμενους ρόλους, με ανακυκλωμένο προσωπικό Πρέπει λοιπόν να οδεύσουμε συντεταγμένα προς την 4η Ελληνική δημοκρατία; Θα πρέπει να γίνει άμεσα μια βαθιά συζήτηση μέσα στην κοινωνία, ένας διάλογος δημοκρατίας και επανεκκίνησης του πολιτικού συστήματος για την "4η Ελληνική Δημοκρατία" με ριζοσπαστικές και ριζικές αλλαγές. Να κάνουμε «Αλμα πιο γρήγορο κι απ τη φθορά» Οδ. Ελύτης Και το άλμα αυτό να γινει με 4 πυλώνες: την ασφάλεια στην ΕΕ, την παραγωγή και εργασία, την κοινωνική δικαιοσύνης και τέλος τη δημοκρατία και τους θεσμούς. Τι απαιτούν όλα αυτά: Πατριωτισμό και Αξιοκρατια Δύο έννοιες που εμείς τουλάχιστον πλουσιοπάροχα διδαχθήκαμε σ αυτούς εδώ τους τοίχους του Σχολείου μας, του πειραματικού Σχολείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πριν από κάποια χρόνια «Αρχίζει να γίνεται κοινή συνείδηση ότι η σημερινή κρίση περισσότερο από οικονομική, είναι κρίση αξιών» Χρειάζεται λοιπόν πολιτικός ρεαλισμός γιατί αν η ουτοπία καταλήξει να γίνει ιδεολογία τότε οδηγούμαστε σε ανεφάρμοστες και εν τέλει ολέθριες πολιτικές. Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού (Μπίσμαρκ). Είναι η επιλογή μεταξύ του καταστροφικού και του δυσάρεστου (Τζον Κένεθ Γκάλμπρειτ) «Τί είναι τελικά εφικτό; Τί αποδοτικό και αποτελεσματικό; Τί δίκαιο;», όπως ανφέρει στο βιβλίο του ο Γιάννης Ολοι ίσως συμφωνήσουμε στις διαπιστώσεις για το τι έφταιξε. Αντε να μαλώσουμε στις αναλογίες. Το πρόβλημα είναι να πορευθούμε όλοι κατά το δυνατόν συντεταγμένα χωρίς αμφιθυμίες και μικρο διευθετήσεις. Με υψηλές προσδοκίες, σαν που ταιριάζει στη γενιά μας και στην ιστορία του έθνους μας.