Το πρώτο αστικό κρασί στην Ελλάδα!
Πριν λίγες μέρες, σε μια εξαιρετική από άποψη ενημέρωσης και γευσιγνωσίας εκδήλωση του Συλλόγου Αποφοίτων Αμερικάνικων Πανεπιστημίων, ο Σωτήρης Μπαφίτης, εισαγωγέας ελληνικών κρασιών στην Αμερική μας μετέφερε την εμπειρία του για την κίνηση των ελληνικών κρασιών στις ΗΠΑ. Οι πωλήσεις τους κατέχουν μόλις το 0,2% της εκεί αγοράς. Οταν τα αντίστοιχα ιταλικά το 34%! Ούτε οι ομογενείς μας δεν τα γνωρίζουν ή έχουν πρόσβαση σε αυτά. Ενα προϊόν που συνοδεύει τις συνήθειες των Ελλήνων από την αρχή της ιστορίας τους βρίσκεται ακόμη στο βρεφικό του μπουσούλισμα. Πώς να μη συμβαίνει αυτό, καταλήξαμε, όταν δεν υπάρχει γνώση, προβολή και κατανάλωση του εμφιαλωμένου, επώνυμου κρασιού στην ίδια τη χώρα μας. Πώς να εξάγεις κάτι που δεν αναγνωρίζεις και εκτιμάς ο ίδιος; 
Ακριβώς αυτή η αγάπη μας για το κρασί, το ρόλο του στην ελληνική ιστορία αλλά και τις δυνατότητες του για την οικονομία και προβολή της χώρας και της πόλης είχε οδηγήσει σε μια πρωτοβουλία. Οι δυο Βαγγέληδες, ο Γεροβασιλείου κι ο Ματζίρης, ο Στέφανος Κουντουράς και η… αφεντιά μου, ως αντιδήμαρχος –τότε- Πρασίνου και Περιβάλλοντος, οραματιστήκαμε και σχεδιάσαμε τη δημιουργία του πρώτου αστικού αμπελώνα στη χώρα μας. 
Αυτό που γίνεται σε μεγάλες πόλεις σ’ όλο τον κόσμο (Παρίσι, Νέα Υόρκη κα), θα το ξεκινούσε επιτέλους και η χώρα του Διόνυσου. Με πολύ μεράκι και τη γενναιόδωρη χορηγία του Κτήματος Γεροβασιλείου, τη γνώση του Εργαστηρίου Αμπελουργίας του ΑΠΘ, αλλά και τη φροντίδα των ανθρώπων της Διεύθυνσης Πρασίνου του Δήμου Θεσσαλονίκης δημιουργήθηκε ένας αμπελώνας με τέσσερις ελληνικές ποικιλίες: το δικό μας ξινόμαυρο, το αγιωργίτικο, την αρχαιοπρεπή μαλαγουζιά, και τη ρομπόλα. Δύο κόκκινα και δύο λευκά. 
Το όραμα μας μοιράστηκαν όμως και οι άνθρωποι της γειτονιάς, οι εθελοντές, σχολεία με εκατοντάδες μαθητές, πολίτες και επισκέπτες, που προσέφεραν πέρα από τη βοήθεια, την αγάπη και τη φροντίδα τους. Κάποιοι προσπάθησαν να μας αποτρέψουν, άλλοι το είδαν σκωπτικά. (Δεν μπορείτε να φαντασθείτε ποιος!). Κάποιοι άλλοι πρότειναν να προσλάβουμε security για τη φύλαξη του (φοβούμενοι προφανώς βανδαλισμούς)! Οι επιμένοντες όμως νικούν. Η γη αλλά και οι άνθρωποι της Θεσσαλονίκης υποδέχτηκαν φιλόξενα τα πρώτα αμπέλια της πόλης. Ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου μου εκμυστηρεύθηκε ότι η γρήγορη και πλούσια παραγωγή τον εξέπληξε. Κι έτσι ήρθε επιτέλους ο πρώτος τρύγος, η παραγωγή του πρώτου κρασιού. 
Παγκοσμίως συνηθίζεται η διάθεση του αστικού κρασιού να γίνεται μέσω δημόσιας δημοπράτησης. Εταιρείες και ιδιώτες καταβάλουν μεγάλα ποσά για την απόκτηση του, και τα έσοδα διατίθενται για κοινωφελείς σκοπούς. 
Κάτι τέτοιο είχαμε κι εμείς στο όραμα μας για το κρασί της Θεσσαλονίκης. Προχωρήσαμε μάλιστα και σε δημόσια ..διαβούλευση για το όνομα και το λογότυπο του κρασιού. Ολα τα όμορφα και σημαντικά γίνονται με μεράκι και φροντίδα. Χαίρομαι και περηφανεύομαι, που κάτι που εμπνευστήκαμε πριν από τρία χρόνια τρεις – τέσσερις φίλοι του κρασιού αλλά και της πόλης φτάνει σήμερα στο στάδιο της υλοποίησης. Από τα λίγα –δυστυχώς- όμορφα πράγματα που γίνονται στις μέρες μας στον τόπο μας. Εστω και μικρά! Ελπίζω το εγχείρημα να μακροημερεύσει, να βρει μιμητές και κάθε χρόνο να απολαμβάνουμε το κρασί της πόλης μας. Στην υγειά της. 
ΥΓ: Μπορεί ο ανάδοχος ν’ ακούει το «πάντα άξιος» αλλά οι γονείς είναι αυτοί που έχουν αναλάβει τη φροντίδα της γέννας, των παιδικών ασθενειών και της ανατροφής. Το να αποσιωπάται το όνομα μου στα «αποκαλυπτήρια» μικρή σημασία έχει. Οπως και να καρπώνονται την (όποια) επιτυχία αυτοί που δε είχαν καμία συμβολή σ’ αυτήν. Σύνηθες φαινόμενο στη χώρα, στον τόπο μας. Μικροπρέπειες μικρών ανθρώπων. Με λίγο (καλό) κρασί όμως όλα ξεχνιούνται! *Ο Κωνσταντίνος Ζέρβας είναι πολιτικός μηχανικός και δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Θεσσαλονίκης (kzervas@otenet.gr) Πηγή: 
http://parallaximag.gr/thessaloniki/reportaz/proto-astikokrasi-stin-ellada
